"Dünya Şairimiz" Nazım Hikmet, 13 yıl hapislikten çıkınca ilk ne yaptı?

Nâzım Hikmet,
Üsküdar Paşakapısı
cezaevinde açlık grevindedir.
Ressam Annesi Celile Hanım -gözlerinden rahatsızdır- tek başına bir elinde bastonu bir elinde pankartla imza toplamaktadır.
(Pankartta; 'Haksız yere mahkum edilen oğlum Nazım Hikmet açlık grevindedir. Ben de ölmek istiyorum. Gece gündüz oruçluyum. Bizi kurtarmak isteyenler bu deftere adreslerini yazarak imzalasın' yazmaktadır)
Amacı, oğlunu vazgeçirmektir.
Üç şair Orhan Veli, Oktay Rifat ve Melih Cevdet de Ankara'da 3 günlük açlık grevine yatmıştır.
18.günde doktor tavsiyesiyle eylemini sonlandırır şair.
Ve yeni meclis kurulunca türlü engeller atlanıp Nâzım özgürlüğüne kavuşur, tarih 15 Temmuz 1950'dir.

****
İster "Kadim Dostu",
ister "Yol Arkadaşı "
"Vâ-Nû" diye bilinen Gazeteci Yazar Vâlâ Nûreddin anlatıyor;
"Üsküdar'daydık.
Sokak fenerleri yanmıyordu.
Gece zifiri karanlıktı. Denize doğru yokuştan iniyorduk.
Nâzım ve müstekbel eşi Münevver arkadan geliyordu.
Hiç konusmuyorduk. Sessiz adımlarla yürüyorduk.
Gravürlerdeki Kız Kulesi'nin durumuna göre Osmanlılar'ın Anadolu da kullandıkları başlıca iskele buralardaymış.
O noktaya varınca kara ile denizin buluştuğu kıyıya çakıllar üzerine tomrukların arasına çöktük.
Nâzım Hikmet amacına ulaşacaktı.
Birden eğildi, eline denize daldırdı ve rahatladı.
Sonra sırt üstü yere uzandı.
Yıldızlara baktı.
Denizin çırpıntısını dinledi.
Hapishanelerden hastanelere, hastanelerden hapishanelere dolaştığı sırada hep sorardık:
-Hürriyetine kavuşunca en fazla istediğin nelerdir?
El birliğiyle sana hazırlayalım.
Elini denize sokmak, tavansız bir yerde geceleyin yatıp göğü seyretmek ve dalgaları dinlemekmiş en çok istediği...

****
Bir ay Vâ-Nû'nun Salacak'tâki evinde misafirdir Nâzım.
Arkadaşından sakladığı şiirlerini ister.
Onları yazı masasınin üzerine yayar.
Büyük merakla okumaya başlar.
Ertesi gün kalkar yine şiirlerini okuyarak güne başlar.
Ve Vâlâ'ya; "Hepsini ben yazmışım demek, hayrettir" der, güler.
Çalışma çabası içindedir.
Bütün amacı, "Memleketimden İnsan Manzaraları''nın son kısmını bitirmektir.

****
Bir gün Vâ-Nû ile Üsküdar Çarşı'da çok heyecanlandığı bir olay yaşar Nâzım Baba.
Uncular denen yerden geçerken ansızın işçi tulumuyla sarı saçlı bir genç yolun ortasına fırlar, karşı dükkanda demir döven arkadaşına yüksek sesle Nâzım'in iki dizesini okur;
"Güzel günler göreceğiz çocuklar,
Güneşli günler göreceğiz."
Sonra tekrar dükkanına girer.
Nâzım'ı tanıması mümkün değildir.
Hatta Vâ-Nû ve Nâzım dükkanın önünde dururlar, bir süre izledikleri genç oralı bile olmamıştır.
Vâ-Nû'ya göre "genç kafasının içindeki dünyada yaşıyordu."

****
O, İstanbul'da Gülhane Parkında bir ceviz ağacı...
O, tepeden tırnağa isyan, tepeden tırnağa insan...
O aşkı, sevdayı, kederi, hasreti bir kuyumcu titizliğinde dizelere döşeyen şair...
O bir katıksız Türkiye sevdalısı yurtsever...
O, vatan haini vatan şairi!
O, yıllarca sürgünlerde
"Memleketim, memleketim
Ne kasketim kaldı senin ora işi
Ne yollarını taşımış ayakkabım
Son mintanım da sırtımda paralandı çoktan
Şile bezindendi
Sen şimdi yalnız saçımın akında
İnfarktında yüreğimin
Alnımın çizgilerindesin memleketim
Memleketim, memleketim..."
diye sayıklayan ozanımız.
O, "Bir ağaç gibi tek ve hür,
Ve bir orman gibi kardeşcesine" bu ülkede yaşamasına izin verilmeyen, zindanlarda çürütülen...
O, Mustafa Kemal Atatürk'ten sonra Dünya'da en çok tanınan ikinci Türk...
O, Kurtuluş Savaşı'nı "destanlaştıran" tek şair.
Gülten Akın'ınbdizelerindeki;
"Ülkende şiirlerin dolanıyor,
Kavgan içten içe sürüp dayanıyor,
Uzak mezarında bir kırmızı karanfil,
Ne denli tutsam kendimi
Usul usul bir yerlerim kanıyor,
Sonsuz gurbetçim, koca şairim"