Bazı evlerde hayat hafif akmaz.
Unutan bir anne, yorulan bir baba…
Her gün aynı savaş, aynı sabır.
Kimsenin görmediği, bilmediği, üstlenmediği bir gerçeklik.
Ve bir çocuk…
Çocukluğunu bırakıp erken büyüyen.
Kimse “nasılsın?” bile demeden geçtiği bir evin sessiz kahramanı olan ikinci nesil…
Dışarıda ise sadece söz vardır.
Bahane çok, omuz yok.
Kan bağı var, sorumluluk yok.
İlgi masada, destek uzakta.
İyi günde aile olan, zor günde buhar olur gider.
Şunu bilsin herkes:
Ben konuşmuyorum diye güçlü sanmayın.
Benim sessizliğim sabrımdan,
Sizin yokluğunuz karakterinizden belli.
Bazıları yük taşır,
Bazıları mazeret.
Ve ben, yükün ağırlığını değil,
Yalnızlığın sessizliğini taşıyorum.































Yorum Yazın
Facebook Yorum